O Άκης και οι άλλοι

Η περιρρέουσα αίσθηση είναι ότι ο Τσοχατζόπουλος χρησιμοποιείται ως αλεξικέραυνο του κομματικού συστήματος

Πρωτογνώρισα το 2001 τον Άκη Τσοχατζόπουλο ως ρεπόρτερ του υπουργείου Ανάπτυξης. Άρτι αφιχθείς από το Άμυνας, ο “Άκης” δεν ήταν πια “εν αναμονή” πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και πρωθυπουργός, αλλά παρέμενε ένα από τα "Τοτέμ" του "κινήματος" με σημαντική επιρροή.
Στέλιος Ν. Κάνδιας
Ως ένα από τα ιστορικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ ο Τσοχατζόπουλος ήταν μέντορας πολλών κορυφαίων στελεχών που σήμερα καμώνονται ότι δεν τον ξέρουν· τότε βέβαια έπιναν νερό στο
όνομά του (ή μάλλον San Pellegrino). Ο Τσοχατζόπουλος ήταν για τους επιτελείς του, τους “συντρόφους” του και πάνω απ' όλα για τον κόσμο ο “Άκης”. Η χρησιμοποίηση του μικρού ονόματος από τους απλούς ανθρώπους προσέδιδε οικειότητα που μόνο ο Ανδρέας ξεπερνούσε. Ο Άκης ήταν το “δικό μας παιδί”· το “παιδί του λαού” το “παιδί της παρέας” (έστω και παιδί κάμποσων δεκαετιών). Συμβόλιζε το “Greek Dream” της δεκαετίας του '80, τη μετεωρική άνοδο και έφοδο στην εξουσία ανθρώπων που ήταν στο πολιτικό περιθώριο τις περασμένες δεκαετίες. Λαϊκός κιμπάρης και ανεπιτήδευτος, ωστόσο η τάση του προς την επίδειξη δεν κρυβόταν...

Όντας για πρώτη φορά διαπιστευμένος δημοσιογράφος είχα τη δυνατότητα να απομυθοποιήσω αυτόν τον άνθρωπο, αλλά και αρκετούς ακόμη που ακολούθησαν. Ο Άκης Τσοχατζόπουλος ήταν ό,τι πρέπει για παρέα και γλέντι (θρυλικά τα ζεϊμπέκικα στο “Περιβόλι του Ουρανού”), αλλά για υπουργός ήταν απλώς ανεπαρκής (πόσω μάλλον για πρωθυπουργός...). Είχε μια αυτοπεποίθηση που δεν εδράζονταν σε πραγματικές ικανότητες, αλλά πήγαζε από τον μύθο του στον οποίο τόσο τόσο πολύ είχε πιστέψει και στον οποίο τόσο είχε αυτοπαγιδευτεί. “Ο υπουργός είναι για να δίνει μόνο γενικές κατευθύνσεις” μάς είχε πει κάποτε. Κάπως έτσι αντιλαμβανόταν ο Άκης (και, κακά τα ψέματα, κάπως έτσι αντιλαμβάνονται παρά πολλοί έλληνες πολιτικοί) τη διαχείριση της πολιτικής εξουσίας, λειτουργώντας ως ΥΠΕ (Υπουργοί Περιορισμένης Ευθύνης)... Μερικές φορές δε, σού έδινε την εντύπωση ότι ήταν άτρωτος.

Δεν ήταν· την Ύβρι ακολουθεί η Νέμεσις. Οι απρόσεχτοι συβαριτισμοί του και η εντεινόμενη υποψία για λαθροχειρίες στον κρατικό κορβανά τον αποξένωσαν από τον κόσμο που τόσο τον αγάπησε (έπρεπε να δείτε την επιδεικτική αδιαφορία με την οποία αντιμετωπίστηκε πριν περίπου 2 - 3 χρόνια σε μια διαδήλωση της ΓΣΕΕ όταν περιδιάβαινε τους δρόμους για να υπενθυμίσει σε εαυτόν και αλλήλους την ιστορία του), το κομματικό σύστημα που εξέθρεψε και τον εξέθρεψε τον εγκατέλειψε, και η επιρροή του εξανεμίστηκε, με αποκορύφωμα την αποτυχία εκλογής στην αναμέτρηση του 2007.
Τι είναι ο Άκης; Ένα μέτρο του τι ήταν και πώς κατάντησε το ΠΑΣΟΚ και το πελατειακό πολιτικό σύστημα γενικότερα; Πιθανώς. Ο Άκης είναι μόνον ο βολικός στόχος. Ας μη γελιόμαστε· τα ΤΟR-Μ1 και τα γερμανικά υποβρύχια δεν αγοράστηκαν μόνον από τον Τσοχατζόπουλο, δεν ήταν δικτάτορας σε καμία μπανανία για να κάνει ό,τι του καπνίσει... Ο Άκης φαντάζει στους πολίτες σαν την κορυφή του παγόβουνου, και η χρονική συγκυρία που η υπόθεση επανήλθε στην επιφάνεια (λίγο πριν τις εκλογές) εκλαμβάνεται ως ένδειξη μιας απονενοημένης προσπάθειας του δικομματισμού για τον αποπροσανατολισμό της κοινής γνώμης. Όμως μετά από δύο εξεταστικές επιτροπές -στελεχωμένες από βουλευτές που είναι έγκριτοι νομικοί- στις οποίες δε βρέθηκε τίποτε, ήταν η Δικαιοσύνη που έστειλε τον Άκη στο εδώλιο.

Η περιρρέουσα αίσθηση ότι ο Τσοχατζόπουλος είναι μόνον το σύμπτωμα και όχι η νόσος της νεοελληνικής παθογένειας δηλητηριάζει την ελληνική κοινωνία και επηρεάζει καθοριστικά τις διαθέσεις των πολιτών ενόψει της εκλογικής αναμέτρησης της 6ης Μαΐου. Η διαφθορά δεν αρχίζει και δεν τελειώνει σε ένα ονοματεπώνυμο ενός ανθρώπου ο οποίος ήταν πολιτικά καμένο χαρτί εδώ και χρόνια. Η κάθαρση δεν μπορεί να φέρει στην προμετωπίδα της μόνον ένα όνομα για το χρόνιο όργιο κακοδιαχείρισης των κρατικών ταμείων και η υπόθεση Τσοχατζόπουλου μπορεί τελικά να αποτελέσει μπούμερανγκ, και όχι κολυμβήθρα του Σιλωάμ για το πολιτικό σύστημα.

Τελικά, ο Τσοχατζόπουλος χρησιμοποιείται ως αλεξικέραυνο του κομματικού συστήματος, και όχι ως ευκαιρία για να τεθούν στην προεκλογική ατζέντα ουσιαστικά ζητήματα όπως ο περιβόητος νόμος περί ευθύνης υπουργών και η βουλευτική ασυλία, ώστε να σπάσει επιτέλους το απόστημα της ατιμωρησίας και η αίσθηση του ακαταδίωκτου που έχουν οι πολίτες για τους πολιτικούς. Ενώ οι πολίτες αντιλαμβάνονται ότι οι σχέσεις της νομοθετικής εξουσίας με την δικαστική και εκτελεστική εξουσία πρέπει να επαναπροσδιοριστούν σε νέες, υγιέστερες βάσεις, τα δύο μεγάλα κόμματα περί άλλων τυρβάζουν.

Απρόθυμα να ασχοληθούν με την ταμπακιέρα ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, επιδίδονται στο σύνηθες “blame game”, και σε μια βολική ακατάσχετη υποσχεσιολογία. Έστω μετεκλογικά, οι κ. Βενιζέλος και Σαμαράς θα πρέπει να αναλάβουν όλες εκείνες τις νομοθετικές και πολιτικές πρωτοβουλίες για την πραγματική και σε βάθος κάθαρση στο δημόσιο βίο, την πραγματική λογοδοσία των πολιτικών και την αποτελεσματική περιφρούρηση της δημόσιας περιουσίας. Αν η πραγματικότητα ξεβράσει ανάλογες δύσοσμες υποθέσεις στο μέλλον θα είναι πολιτικά και ηθικά συνυπεύθυνοι.

                                                                                                                            πηγη :  skai.gr